Afgelopen zaterdag gaven we deel 2 van de Zelfvertrouwentraining ‘Singing Strong’, waarin de deelnemers aan het eind van de training ‘met de billen bloot’ moesten; ze kregen namelijk de kans om voor de rest van de groep op te treden in een masterclass. Van de coaches kregen ze bruikbare feedback die ze gelijk uit konden proberen en in konden zetten tijdens het zingen voor de groep.
Geweldig om te zien hoe deze tips gelijk resultaat hadden en hoe ook steeds meer support en positieve feedback er vanuit de groep (‘het publiek’) kwam.
Cindy mailde na afloop dat ze het weer een mooie ervaring vond en omschreef de situatie zo leuk dat we dit graag willen delen 😉
‘Onder het mom’ Af en toe moet je iets doen dat buiten je comfortzone ligt. Dan zie je weer eens een nieuwe kant van jezelf en kun je wellicht nog meer dan je dacht.” , volg ik sinds kort zangles.
Nee, geen Xfactor ambities, ik vind het heerlijk om mee te zingen of een deuntje te doen als ik het naar mijn zin heb terwijl ik bezig ben. Het is alleen niet altijd even soepel en zuiver, dus voila…zangles. Goed voor de ziel en zaligheid.Afgelopen zaterdag een workshop zingen met zelfvertrouwen, met tips en feedback van de lesgroep.
Mijn binnenik schoof al wat ongemakkelijk op de comfortabele bank in mijn brein en riep nog of ik dat wel zeker wist. Niet lullen, hup…das leuk! Opgeven die hap.Liedje uitgezocht, tekst geleerd en de zaterdag ging van start. So far, so good.
Leuke groep, open en fijne sfeer, mooie leermomenten, pauze….en daarna een voor een zingen. Nog steeds geen probleem.
De eerste ging, en ik was onder de indruk. Niet zozeer van stem of klank maar het feit dat iemand zich zo kwetsbaar liet zien en de emotie met haar stem over wist te brengen.
Ik had een veilig liedje gekozen, dus dat sloeg ik nog wel even over.
Nummer 2 ging, fantastisch…en weer zo’n dapper mens die het kleine publiek een kijkje gunde in haar binnenste.
Mijn binnenik sloot de gordijnen nog maar een goed en ging een tukje op de bank doen.Nou, doe mij dan maar als nummer 3. Ik denk dat ik dat wel kan.
Muziek start, ik tik mee op de maat…en op het moment dat ik in wil zetten worden de gordijnen opengerukt, valt het zonnetje op de bank en vliegt de binnenik in wilde paniek omhoog. Even is er dat moment…” Ik zie jullie………. Jullie zien mij ook.”
De horror, gordijnen dichttrekken heeft geen zin meer. De emotie ligt op straat en half hyper ventilerend worstel ik me door het liedje heen.
Kut, ja…dat is zingen. Met je stem kun je je niet verschansen in een wachttoren of observeren vanuit je schuttersput. Dan sta je gewoon in je blote kont op het grote plein.
Dat was even een tegenvaller, buitengewoon oncomfortabel maar ook precies de reden waarom ik dit ben gaan doen. Schuttersputjes zijn namelijk vermoeiend en die bank ben ik zat. Dus tja, afstoffen en het risico nemen dat je op je muil gaat.
Mijn groep was overigens super supporting, dank daarvoor. 2e keer ging al wat beter en de volgende keer wordt gewoon supergaaf.
Stug doorgaan, weer wat geleerd. 😀
